Hoe vaak hoor je de vraag: "Wat is belangrijker, leuk werk of fijne collega’s?" Vaak zeggen mensen dat ze liever werk doen dat hen minder ligt, zolang ze maar een goede band hebben met hun collega’s. De werkomgeving weegt zwaar, maar zodra collega’s vertrekken, het bedrijf verandert of er een reorganisatie plaatsvindt, valt dat gevoel weg.
In veel bedrijven vinden regelmatig veranderingen plaats: een reorganisatie, nieuwe managementlagen, veranderende bedrijfsstrategieën. Het werk dat je ooit met passie deed, lijkt opeens niets meer op wat het ooit was. Je werkt niet langer samen met de collega’s met wie je een band had opgebouwd, de verantwoordelijkheden veranderen, en nieuwe doelen worden je opgelegd. Terwijl alles om je heen verandert, blijf jij achter met een groeiend gevoel van vervreemding.
Veel mensen identificeren zich sterk met hun werk omdat ze een diep verlangen voelen om ergens bij te horen, om deel uit te maken van iets dat groter is dan zijzelf. Werk vult vaak die leegte op. Maar wat gebeurt er als dat werk plotseling niet langer aanvoelt als een thuis? Als de dynamiek verandert, als de zin van wat je doet vervaagt door reorganisaties of het vertrek van waardevolle collega's?
Het sluipt erin: "Wat doe ik hier eigenlijk nog? Waarom geef ik hier zoveel van mezelf?" Je begint je af te vragen wie het iets zou kunnen schelen als je morgen dood zou gaan, ondanks al die targets die je hebt gehaald, de belangrijke klant die je hebt binnengehaald, of het rendement dat je hebt verhoogd. En dan komt het besef: het gaat helemaal nergens over. Je werk heeft zijn betekenis verloren, zoals ik zelf ook ervaarde in de laatste maand dat ik nog werkte.
Dit gebeurt niet alleen bij mensen in commerciële beroepen, maar ook bij zij die ooit werk deden vanuit een diepe passie, zoals in de zorg. Zelfs daar, waar zingeving centraal zou moeten staan, raken mensen uitgeput. Lange werkdagen, de druk om altijd beschikbaar te zijn, verborgen machtsstrijden, en de constante stroom van veranderingen vreten op den duur aan je. Je vraagt je af: "Waar doe ik het eigenlijk voor?" Je komt tot het besef dat geen enkel werk het waard is om jezelf op te branden, want vaak is er niet eens waardering voor wat je doet. Carrière maken, hogerop komen, materiële ambities… het verliest allemaal zijn betekenis als het ten koste van jezelf gaat.
Reorganisaties kunnen dit gevoel alleen maar versterken. Je kunt maanden, soms jaren, investeren in een project of team dat je dierbaar is, en binnen een oogwenk wordt het weggevaagd door een managementbeslissing. Het kan voelen alsof de grond onder je voeten wegzakt en je bijdrage aan het bedrijf plotseling waardeloos is. Die realisatie kan je hard raken.
Dit besef leidt onvermijdelijk tot een keerpunt. Voor sommigen is dat een inzinking, voor anderen – zoals bij mij – een complete crash. En juist op dat moment begint de zoektocht naar wat echt belangrijk is: de zin van het leven, wie je werkelijk bent, en waar jouw waarde ligt. Want in het hart van die leegte ligt de mogelijkheid om opnieuw te ontdekken waar jouw echte betekenis zit, onafhankelijk van externe factoren.