Mijn Weekend op Elfia
Dit weekend was een welkome break. Vrijdag vertrokken we naar het zuiden, naar de kasteeltuinen van Arcen voor het Fantasiefestival Elfia. Een evenement vol kleurrijke bezoekers die verkleed waren als allerlei fantasy- en historische personages, maar ook zelfbedachte figuren. Voor zaterdag hadden we kaarten en het beloofde een zonnige dag te worden – ideaal voor onze stoere leren outfits.
We hadden voor twee nachten een hotel geboekt met een thermaalbad, waar we na een dag vol indrukken heerlijk konden ontspannen. De heenweg was helaas druk, wat al snel voor extra prikkels zorgde, en bij aankomst in het hotel was ik uitgeput. Na een rustig diner vond ik wat verlichting in het warme water van het thermaalbad.
Zaterdag was fantastisch. De sfeer was ontspannen, de zon scheen en de bezoekers zagen er geweldig uit in hun creatieve outfits. Ik genoot van de gesprekken, de muziek en de vrolijkheid om me heen. Maar aan het einde van de dag merkte ik hoe moe ik was. Terug in het thermaalbad voelde ik dat de energie volledig op was en trok ik me snel terug op de hotelkamer om bij te komen.
Zondagochtend reden we, na een lekker ontbijt, met een voldaan gevoel naar huis. Gelukkig was het verkeer veel rustiger dan op de heenweg, wat de rit een stuk fijner maakte. Maar eenmaal thuis voelde ik dat ik weinig energie over had. Toen Frans me iets vroeg, begreep ik het verkeerd, en voor ik het wist voelde ik tranen opkomen. Het overviel me volledig. Hoe kon dit gebeuren na zo’n fijn weekend?
Pas later besefte ik dat zijn vraag mijn PTSS had getriggerd. Het voelde oneerlijk. Ik had zo genoten, maar toch was ik ineens terug in dat overweldigende gevoel. Langzaam begon ik te begrijpen dat, hoewel het weekend prachtig was, de hoeveelheid prikkels te veel was geweest. Mijn lichaam begon nu de gevolgen te voelen.
De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan, maar de volgende ochtend was ik nog steeds ontzettend moe. Ik wilde dingen doen, maar al snel besefte ik dat mijn lichaam nog in herstelmodus zat. De drukte van het weekend zat nog in mijn systeem en elke kleine prikkel kwam keihard binnen. Alles voelde te intens.
Dit is iets wat ik heel moeilijk vind om te accepteren. Ik begrijp dat stress tijd nodig heeft om te herstellen, maar dat zelfs leuke uitjes mij kunnen uitputten door mijn PTSS – daar kan ik maar moeilijk aan wennen. Het blijft een strijd om niet tegen dit gevoel te vechten, maar het te accepteren zoals het komt.