Sinds ik in 2016 ziek thuis kwam te zitten, besloot ik mijn horloge af te doen. Tijd leek ineens minder belangrijk, alsof het niet meer de kaders van mijn leven bepaalde. Mijn atelierklok stond al maanden stil, maar bleef toch tikken. Ik keek er niet vaak meer naar. Mijn dagen werden immers gevuld met het schrijven van mijn boek 'PTSS: Een Geschenk met een Duistere Bodem en een Vlijmscherpe Rand', waarbij mijn laptop me constant de tijd liet zien.
Nu het manuscript af is en bij een uitgever ligt, kreeg ik eindelijk de ruimte om weer andere dingen op te pakken. Vanmorgen verloor ik mezelf in een aantal achterstallige klusjes. En ineens vroeg ik me af: hoe laat is het eigenlijk? Mijn telefoon lag boven in de woonkamer en de klok stond nog steeds stil. Normaal zou ik meteen batterijen hebben verwisseld, maar omdat mijn focus elders lag, had ik er geen aandacht aan besteed.
Ik besloot het nu toch te doen. Terwijl ik de klok van de muur haalde, vroeg ik me af welke batterij erin moest. Met de oude batterij in de hand liep ik naar boven om een nieuwe te halen en nam gelijk mijn telefoon mee. Terug in mijn atelier plaatste ik de nieuwe batterij in de klok, en zonder enige aarzeling begon het mechanisme te tikken. Een vertrouwde klank, alsof de tijd weer werd aangezet.
Ik keek op mijn telefoon om de klok gelijk te zetten. Het was 11.42 uur. Toen draaide ik de klok om, om te zien waar de wijzers stonden. Tot mijn verbazing gaven ze exact 11.42 uur aan. De klok had maanden stilgestaan, en op het moment dat ik de nieuwe batterij plaatste, hoefde ik niets meer bij te stellen. De tijd was precies goed.
Voor velen zou dit misschien een toevalligheid zijn, een klein moment van wonder. Maar voor mij was dit geen toeval. Toeval bestaat niet. Dit was een knipoog van het universum, een teken dat alles altijd precies op het juiste moment gebeurt. Een bevestiging dat tijd, net als onze levens, soms even stil moet staan om daarna perfect op koers verder te gaan.
Met een glimlach besef ik dat dit soort magische momenten ons eraan herinneren dat we altijd op de juiste weg zijn, zelfs als het lijkt alsof we stil staan.