Vannacht werd ik wakker met een bijzonder inzicht. Een gedachte die me helemaal overviel, maar me ook optilde. Het begon bij de zwaarte van Complexe PTSS – en eindigde in iets wat ik alleen maar kan omschrijven als een geschenk. Een openbaring. Iets wat ik graag met je deel.
Ik dacht aan hoe ingewikkeld Complexe PTSS eigenlijk is. Hoe ervaringen uit je jeugd en verdere leven zich vastzetten in je lichaam – als blijvende, neurologische verwondingen. De gebeurtenissen zelf kun je niet allemaal meer herinneren, maar je systeem onthoudt alles. De emoties zijn verankerd. En onder invloed van het kleinste beetje stress raak ik soms totaal ontregeld. Mijn hele zijn schiet in alarmstand.
Ik bedacht hoeveel momenten en situaties er in mijn leven zijn geweest die dat veroorzaken. Die maken dat ik in een oogwenk verdrietig word, boos, of in paniek raak. Het zijn er niet te tellen.
Maar toen kwam ineens een andere gedachte.
Wat als ik er anders naar kijk?
Wat als al die momenten ook leermomenten zijn? Of waren? Wat als ze me juist iets hebben gebracht?
Misschien zijn het wel cadeautjes van het universum.
Cadeautjes om te groeien.
En hoeveel cadeautjes zijn dat wel niet?
Ik mag ze allemaal – één voor één – uitpakken. Ze zijn voor mij. Niet om me te straffen, maar uit liefde. Omdat ik speciaal ben. Omdat het leven me, ondanks alles, iets wil geven.
Elk pakje dat ik openmaak, bevat liefde. Niet steeds dezelfde soort, maar elke keer een andere vorm van liefde. Liefde die me iets laat inzien. Die me optilt. Die me laat stijgen.
Ik lag daar vannacht, in bed. Ik spreidde mijn armen uit…
en ik voelde het.
Alsof al die cadeautjes tegelijk opengingen.
Alsof al die liefde ineens door me heen stroomde.
Ik voelde me bijzonder. Rustig.
Heel.
Wat als de pijn niet kwam om je te breken, maar om je open te maken voor iets groters dan je ooit voor mogelijk hield?