Leven met Brain Fog: Wanneer Denken een Gevecht Wordt
Heb je ooit het gevoel gehad dat je hoofd omhuld is door een dikke mist? Alsof er een sluier over je gedachten hangt, die je belemmert om helder te denken? Voor mij is dit gevoel helaas een dagelijkse realiteit geworden, een symptoom van mijn PTSS dat mijn leven op talloze manieren beïnvloedt. Dit fenomeen, beter bekend als "brain fog" of hersenmist, maakt elke dag een uitdaging.
Een Gevoel van Verwarring en Vermoeidheid
Brain fog voelt alsof mijn hoofd in een doffe waas gehuld is. Het begint vaak met een moeizaam gevoel in mijn hoofd, alsof mijn hersenen in slow motion bewegen. Concentreren wordt moeilijk, en zelfs de eenvoudigste taken lijken onoverkomelijk. Vergeetachtigheid is een constante metgezel; ik verlies grip op details, alsof ze door mijn vingers glippen.
Het is niet slechts een kwestie van vermoeidheid, maar een chronische strijd om cognitief te functioneren. Denken, begrijpen en onthouden worden gevechten die ik vaak niet win. Ik voel me suffig en verward, en het vermogen om problemen op te lossen lijkt simpelweg te verdampen.
Woorden Vinden in de Mist
Wat voor mij misschien wel het meest frustrerend is, is dat ik van het ene op het andere moment niet meer uit mijn woorden kom. Het is alsof er plotseling in mijn hoofd luiken dichtklappen waar mijn intelligentie zich achter verschuilt, alsof het zich ervoor schaamt. Dit leidt tot momenten van pure verwarring waarin ik mezelf nauwelijks kan uitdrukken. Die schaamte is intens. Het voelt alsof ik aan het stuntelen ben, woorden zoekend die zich net buiten mijn bereik bevinden.
En dan komt de vermoeidheid – plotseling en allesoverheersend. Tegen mijn partner zeg ik vaak lachend: "Ik kan niet meer praten." Maar het is niet echt een grap, het is mijn realiteit. In gezelschap voel ik me soms onnozel, maar ik probeer steeds vaker te benoemen dat dit komt door mijn PTSS.
Leven in het Nu
In mijn boek ‘PTSS: Een Geschenk met een Duistere Bodem en een Vlijmscherpe Rand, beschrijf ik hoe het voelt om verloren te zijn in vermoeidheid, alsof ik slechts aan het overleven ben. Ik hol achter de feiten aan, overrompeld door de storm van informatie die elke dag op mij afkomt. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik lijk niet meer in staat te zijn om deze informatie te verwerken of te onthouden. Mijn werk glipt door mijn vingers en ik voel geen enkele voldoening meer. Het lijkt alsof ik niet meer functioneer, maar enkel overleef – en dat is een beangstigende gewaarwording.
De Impact op Mijn Dagelijks Leven
Wat ik ook moeilijk vind, is het verlies van overzicht. Ik kan niet verder kijken dan een dag of twee vooruit, wat mijn functioneren ernstig belemmert. Afspraken plannen wordt een uitdaging; verjaardagen vergeet ik of ik kom er te laat achter. Zelfs dagelijkse taken kunnen overweldigend zijn.
Het enige positieve aan deze hersenmist is dat het me dwingt om in het nu te leven. De toekomst is voor mij een vaag concept geworden, iets waar ik al jaren niet meer mee bezig ben. Dit heeft echter ook zijn impact op mijn omgeving, en vooral op mijn partner. Dingen plannen zoals een vakantie of afspraken met vrienden worden een uitdaging, omdat ik ze simpelweg niet meer kan overzien. Meer dan één afspraak tegelijk verwerken is vaak teveel; mijn hoofd loopt over, en de berg lijkt te hoog om te beklimmen.
Conclusie
Brain fog is meer dan alleen een beetje vergeetachtigheid of vermoeidheid. Het is een alomvattende staat van verwarring die het dagelijks leven diepgaand beïnvloedt. Toch dwingt het me ook om de waarde van het nu te erkennen, om te leven met wat ik heb, en om mild te zijn voor mezelf als de mist weer eens opkomt. Ondanks de uitdagingen, blijf ik vechten voor helderheid, op zoek naar momenten van rust in de chaos.